Gdybyśmy tylko jako kibice potrafili się na chwilę uwolnić od dogmatycznego kibicowania Polakom, odebralibyśmy 7. etap wyścigu Paryż – Nicea jako kapitalną lekcję kolarskiej taktyki, którą zafundowała nam ekipa Team Sky. Ale nie potrafimy, co na swój sposób jest urocze, ale o kolarstwie uczy nas niewiele. Kwiato stracił żółtą koszulkę lidera, co dla wielu z nas jest symbolem porażki i niezrozumiałej strategii zespołu, który ma Polaka głęboko gdzieś i nie wiedzieć dlaczego stawia na kolumbijskiego młokosa, Egana Bernala. Tymczasem w rzeczywistości Sky zrobiło dziś coś zupełnie innego.
Zaczęło się od tego, że na 40. kilometrze poszła z peletonu duża, 38-osobowa ucieczka. W większości zupełnie niegroźna, ale w jej składzie był również Philippe Gilbert, tracący przed 7. etapem 2:01 do lidera, Michała Kwiatkowskiego. Odjazd przez większość etapu miał około 5 minut przewagi, a pogoń za nim cieszyła się umiarkowanym zainteresowaniem większości drużyn, bo tak naprawdę widmo znaczących strat wisiało wyłącznie nad Team Sky, okupującym dwa pierwsze miejsca w generalce.
U podnóża Col de Turini, ostatniego, 20-kilometrowego podjazdu, sytuacja nie uległa większym zmianom, a Gilbert był wirtualnym liderem, z blisko 4-minutową przewagą nad Kwiatkowskim. Tymczasem Team Sky jechał wprawdzie na czele peletonu, ale bynajmniej nie dyktował przesadnie forsownego tempa. Najpierw peleton prowadził Sebastian Henao, później Teo Geoghegan Hart, a rzeź zaczęła się niespełna 5 kilometrów przed szczytem, gdy na czoło wyszedł Ivan Ramiro Sosa. Ugotował niemal wszystkich, z Michałem Kwiatkowskim włącznie, a jego tempo wytrzymali tylko Egan Bernal i Nairo Quintana.
Dlaczego taka taktyka? Przecież od samego dołu dobrze wiedzieli, jaką przewagę ma Gilbert i że słabnie, choć trzyma się ciągle jednej z grup. Wystarczyłoby kilka obrotów korbą na minutę więcej, żeby wszyscy dojechali do Gilberta przed metą, zachowując przedetapowe status quo.
No właśnie: wszyscy. Słowo – klucz do zrozumienia taktyki Sky. Bo „wszyscy” oznaczałoby, że i Leon Luis Sanchez (trzeci w generalce, tylko 22 sekundy za Kwiatkiem), i czwarty Wilco Kelderman (minuta straty), i piąty Bob Jungels, również z minutą w plecy. Ale oni wszyscy ciągle byliby groźni na ostatnim etapie, krążącym po pagórkach wokół Nicei, z charakterystyką znaną z wyścigów klasycznych. I to ich należało z rywalizacji wyeliminować, co Sosa z Bernalem zrealizowali koncertowo, doprowadzając wszystkich możliwie wysoko, a później narzucając tempo, które wytrzymał wyłącznie Quintana – w jutrzejszej rozgrywce praktycznie niegroźny. A przynajmniej nie na tyle, by zakładać, że będzie w stanie wypracować sobie na trudnej technicznie trasie 46 sekund przewagi nad Bernalem.
Jaką cenę zapłaciło za to Sky? Z punktu widzenia interesów drużyny: żadną. Nadal mają liderów klasyfikacji: generalnej, młodzieżowej, punktowej i drużynowej. I jeśli na ostatnim etapie wszystko pójdzie po ich myśli, na podium wpuszczą prawdopodobnie tylko Thomasa De Gendta, który jest najbliżej wygrania koszuli w grochy.
Jasne: szkoda, że Bernal, a nie Kwiato. Nasz patriotyzm wystawiany jest przez Team Sky na kolejną próbę. Ale wystarczy spojrzeć na to, co po etapie publikuje sam Michał, żeby zrozumieć, że siła jego i jego zespołu opiera się na tym, że są monolitem i swoje zadania realizują, mając na uwadze w pierwszej kolejności interes zespołu. Bo to on ich na koniec dnia wynagradza za wyniki.
Foto: Alex Broadway / ASO
PS. Obserwuj moją stronę na Facebooku lub profil na Twitterze, żeby śledzić na bieżąco kolarskie (i nie tylko) komentarze i dyskusje. Zapraszam!
REAKCJA ŁAŃCUCHOWA 