Po ostatnim wpisie sporo się o sobie dowiedziałem i dotarło do mnie trochę „życzliwych” komentarzy. Ponieważ jednak od ponad ćwierćwiecza istnienia internetu w Polsce nie słyszałem jeszcze o przypadku zmiany zdania pod wpływem hejtu, postanowiłem nie psuć tych statystyk.
Za to cierpliwie i ze spokojem wyjaśniam, dlaczego uparte posługiwanie się naciąganą interpretacją o uprawianiu sportu jako „niezbędnej życiowej potrzebie” uważam za egoizm.
Otóż nie, to nie jest przejaw paniki i lęku o to, że złapię kaszel. Z dużym prawdopodobieństwem ewentualne zakażenie przeszedłbym raczej bezboleśnie, bo jak dotąd jedyną poważną dolegliwością, jaką zdiagnozowano w moim życiu, były wrzody na żołądku. Ich objawy zresztą ustąpiły dokładnie tego samego dnia, w którym do książeczki wojskowej wbito mi pieczątkę „przeniesiono do rezerwy”. A to było już dość dawno temu.
Nie jest to również obawa przed mandatem, choć akurat znam kilka lepszych i przyjemniejszych sposobów na przepuszczanie kasy.
Powód jest zupełnie inny, a żeby go dokładnie zobrazować, pozwolę sobie posłużyć się kilkoma cytatami:
„Nie możemy oczekiwać, że przebieg pandemii będzie u nas taki jak w Chinach, nie podejmując równie drastycznych środków, jakie podjęły Chiny. To jest myślenie magiczne”.
„Z naszych szacunków wynika, że Chińczycy ograniczyli liczbę kontaktów 30-krotnie. (…) Siedzieli w domach przez dwa miesiące, nie chodzili do pracy, jedna osoba z rodziny mogła wyjść raz na dwa-trzy dni, i to tylko po to, żeby zrobić zakupy. Wszyscy w maskach.”
Tyle profesor Tomasz Lipniacki, który jest autorem matematycznego modelu rozprzestrzeniania się koronawirusa. Polecam zresztą całą rozmowę człowiekiem, któremu trudno zarzucić demagogię i manipulację, bo wnioskuje z liczb. Do przeczytania tutaj, naprawdę warto. Zwłaszcza, że z jego obliczeń wynika między innymi to, że utrzymując obecny model ograniczania tempa rozwoju epidemii, kwarantanna może potrwać nawet… osiem miesięcy.
A teraz zamknijmy oczy, zapomnijmy na chwilę o pięknej pogodzie i przypomnijmy sobie o tych wszystkich ludziach, którzy od kilku lub kilkunastu dni wołają o pomoc, bo ich zamknięte zakłady fryzjerskie, kawiarnie, restauracje lub sklepy z ciuchami w większości nie przetrwają kolejnych dwóch tygodni. Ile takich postów udostępniliśmy w ostatnim czasie na Facebooku?
Nie do końca potrafię sobie wyobrazić, że patrzę w oczy takiemu człowiekowi, mówiąc: „No wiesz, stary… ja rozumiem, że jest ci ciężko, bo rząd zamknął twój interes. Wrzuć na fejsa jakiś apel o pomoc, to go udostępnię. Ale ja idę na rower, bo mogę”.
Może są na to jakieś bardziej precyzyjne określenia, ale ja to po prostu nazywam zwykłym egoizmem. Ci, którym się ten pogląd nie podoba, określają go mianem „krucjaty przeciw rowerzystom”, gry pod publiczkę, histerii, paniki etc.
Zostańmy zatem przy tym staus quo, choć wydaje mi się to jakimś gigantycznym nieporozumieniem. U mnie też jest właśnie piękna pogoda. I też bym sobie chętnie poszedł przewietrzyć głowę.
Nie robię tego nie dlatego, że się boję. Nie robię tego, bo nie chcę spędzić w domu kolejnych kilku miesięcy. A bez żelaznej dyscypliny w tym zakresie wydaje mi się to zwyczajnie nieuniknione. I nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo chciałbym się teraz mylić.
Tymczasem patrzę sobie na statystyki zakażeń, z których na razie nie wynika, żebyśmy tę walkę wygrywali…
______________
Fotę otwierającą ukradłem z Instagrama marki Bianchi. Tu w całości:
REAKCJA ŁAŃCUCHOWA 