Team (jeszcze) Sky w ucieczce.

To jest właściwie ten moment, w którym z czystym sumieniem mógłbym napisać: „a nie mówiłem?”. Pojawiające się od grudnia pogłoski o rzekomym „końcu” Team Sky może i nabijały portalom trochę kliknięć, ale z rzeczywistością związek miały dość luźny. Swoją drogą… ciekawe, kto pierwszy puścił farbę i spowodował, że ludzie zaczęli węszyć, m.in. w rejestrach Whois, aż w końcu ktoś „odkrył”, że 5 marca zarejestrowano domenę teamineos.com i lawina domysłów ruszyła na dobre?

O tym, że przyszłość drużyny (jeszcze) Team Sky jest niemal na pewno bezpieczna pisałem wcześniej tutaj, więc nie ma powodu, żeby się ponownie zagłębiać w temat. Właściwie jedno pytanie, na które dzisiaj nie znam odpowiedzi, brzmi: jak im się udało załatwić z UCI taką zmianę w trakcie sezonu (drużyna w nowych barwach wystartuje 2 maja w Tour de Yorkshire)? W oficjalnym komunikacie jest wprawdzie mowa o tym, że ten temat wciąż jest przedmiotem dyskusji z UCI, ale nie chce mi się wierzyć, że przynajmniej kierunkowo sprawa nie została już rozwiązana. Faktem jednak jest, że w ostatnich tygodniach sprawy mocno przyspieszyły, bo pierwotnie nowy sponsor miał zostać ogłoszony podczas Tour de France, na który zwrócone są oczy całego kolarskiego świata, ale najwyraźniej sir Jim Ratcliffe nie lubi czekać, aż mu gaz ucieknie z szampana.

Interesująca jest natomiast przyszłość. Nowy sponsor zobowiązał się do kontynuacji od 1 maja wszystkich aktualnych umów z zawodnikami, managementem i obsługą techniczną dzisiejszego Team Sky, ale nie doczytałem się nigdzie informacji, o jakiej perspektywie czasowej myśli Ratcliffe. Być może ten horyzont nie jest w żaden sposób określony, bo z formalnego punktu widzenia to nie jest tradycyjna umowa sponsorska, tylko odkupienie od Sky i 21st Century Fox 100% udziałów w spółce Tour Racing Limited, co pozwala sądzić, że inwestycja jest raczej długoterminowa, a ewentualne wyjście z niej w przyszłości będzie się odbywać na identycznych zasadach, jak miało to miejsce teraz, czyli jako sprzedaż udziałów, co na ogół nie następuje z dnia na dzień. Pod tym względem Michał Kwiatkowski i Michał Gołaś (oraz zatrudnieni w drużynie Marek Sawicki i Jacek Walczak) przyszłość mają raczej zapewnioną.

Zagadką jest natomiast współpraca Dave’a Brailsforda z nowym właścicielem drużyny. Na razie obaj wzajemnie podkreślają swoje wizjonerstwo, co jest wiadomością dobrą i złą jednocześnie. Dobrą, bo jest gwarancją tego, że drużyna będzie nadal inwestować w rozwój i innowacje, podnosząc swoją filozofię „marginal gain” do rangi sztuki. Przy okazji: ten fokus na rozwój będzie najlepszą z możliwych wiadomości dla Michała Kwiatkowskiego, który właśnie na perspektywie stałego rozwoju opiera całą swoją kolarską karierę.

To również informacje dobre dla peletonu: raz, że mogą być przykładem dla innych sponsorów, żeby nie bali się odważnych inwestycji w ten sport, a dwa: dla samych drużyn, które na innowacje Brailsforda i spółki prędzej czy później będą musiały jakoś odpowiedzieć.

Ale ta nowa sytuacja rodzi też pewne ryzyka, związane ze współpracą dwóch wizjonerów: Brailsforda i Ratcliffe’a. Historia zna przypadki, w których dwie silne i charyzmatyczne osobowości potrafiły zbudować przedsięwzięcia o gigantycznej wartości (tu mój ulubiony przykład współpracy Steve’a Jobsa z Johny’m Ive), ale na ogół znacznie więcej jest przykładów na to, że gdy dwie odmienne wizje zaczynają się ścierać, trup wokół ściele się gęsto. Wiele zależy od tego, jak panowie się dogadają i jaką autonomię od nowego właściciela otrzyma Sir Dave.

Czas pokaże, jak się to wszystko ułoży. W każdym razie najbliższe miesiące i (oby!) lata z Team INEOS zapowiadają się z pewnością pasjonująco.

Foto: Alex Broadway / ASO

PS. Obserwuj moją stronę na Facebooku lub profil na Twitterze, żeby śledzić na bieżąco kolarskie (i nie tylko) komentarze i dyskusje. Zapraszam!

Clouds above the SKY

Rzeczywistość wokół Team Sky rysuje się z dnia na dzień coraz bardziej niewyraźnie, a mit założycielski zespołu, który budowany był wokół idei „zero tolerancji” dla dopingu i nieuczciwej walki, można już powoli odkładać na półkę – nomen omen – z mitami. „Zero tolerancji” od dłuższego czasu jest pod lupą dziennikarzy, UCI i WADA, trzeba więc przyznać, że definicja „zera” zrobiła się tu nagle dość pojemna… Teraz owo „zero” obejrzeli sobie jeszcze członkowie komisji brytyjskiego parlamentu, a ich wnioski chyba nieszczególnie przypadną do gustu miłośnikom kolarstwa w wykonaniu Niebiańskich. Long story short: brytyjscy parlamentarzyści wykazali, że i owszem: Team Sky zgodnie z regułami stosował się do regulacji WADA w zakresie tzw. wyłączeń terapeutycznych (TUE), ale niekoniecznie w celach leczniczych, ale raczej po to, żeby jego podopieczni na trasie spisywali się po prostu lepiej. Czyli, tłumacząc z polskiego na nasze: nie złamał reguł, ale dość poważnie je ponaginał.

Dość obszernie i bardzo klarownie zostało to opisane „po naszymu” tutaj, a w oryginale np. tutaj. Zainteresowanym polecam lekturę, bo ja właściwie nie do końca o tym chciałem…

Bardziej interesujące jest dla mnie to, czy rykoszetem tych wątpliwości nie oberwą „nasi”, czyli jeżdżący w barwach Team Sky Michał Kwiatkowski, Michał Gołaś i Łukasz Wiśniowski? Wprawdzie na razie pod lupą są głównie działania grupy z lat 2010 – 2013, a Kwiatkowski i Gołaś dołączyli do Sky w roku 2016 (Wiśniowski jeszcze rok później), ale już przypadek Froome’a dotyczy Vuelty w 2017 r. No i znowu: żaden z Polaków w tym wyścigu nie startował, więc pytanie, czy aby na pewno to błoto powinno się do nich przyklejać?

Problem w tym, że kibice wiedzą swoje, a niestety wszystkie te działania Sky sprzed lat niepokojąco sprawiają wrażenie rozwiązań systemowych. Miłośnikom spiskowej teorii dziejów wiele więcej do szczęścia nie potrzeba, by na tę okoliczność w dopingu wytarzać wszystkich, którzy kiedykolwiek zbliżyli się do autokaru Sky, nie wyłączywszy jego kierowcy.

Dlatego tak bardzo ważne wydaje mi się unikanie gdybania i cierpliwe wyjaśnianie, że po pierwsze: w sporcie również obowiązuje coś w rodzaju zasad domniemania niewinności, a po drugie: choć kolarstwo jest de facto dyscypliną drużynową, to wyniki są indywidualne i nie obowiązują tutaj (a przynajmniej nie powinny) żadne reguły zbiorowej odpowiedzialności.

Oczywiście otwartym pozostaje pytanie, czy nasi kolarze postąpili dobrze, wiążąc się z zespołem, działającym na granicy sportowej etyki i czy przypadkiem świadomie nie narazili się na wzięcie odpowiedzialności za ewentualne grzechy zespołu?

Nie wydaje mi się. Po pierwsze dlatego, że – jeśli nie zawodzi mnie chronologia zdarzeń – cała sprawa ujrzała światło dzienne pod koniec 2016 roku, czyli już po pierwszym sezonie jazdy w barwach Sky Kwiatkowskiego i Gołasia (i chyba już po podpisaniu kontraktu przez Łukasza, o czym pierwsze wzmianki są z lipca 2016). Po drugie: nawet jeśli przyjąć założenie, że Kwiato był już świadom sytuacji, gdy w ubiegłym roku przedłużał kontrakt, to jego podpisanie nie oznacza z automatu zgody na branie udziału w tym procederze. Wprost przeciwnie: jestem skłonny się zakładać, że fokus Kwiatkowskiego na wyścigach klasycznych i maksymalnie tygodniowych etapówkach, jest przynajmniej po części próbą oddalenia presji wyniku za wszelką cenę w Wielkich Tourach (chociaż to już gdybanie, a miałem tego unikać…).

W każdym razie chodzi mi o coś takiego, że świadomość faktu, że np. pracodawca porusza się gdzieś na granicy dopuszczalnej prawem optymalizacji podatkowej nie oznacza z automatu, że pracownik nie może uczciwie i z zaangażowaniem wykonywać swojej roboty. Wydaje mi się, że właśnie na tłumaczeniu kibicom tego typu niuansów powinny się skupić działania mediów, żebyśmy później po każdej relacji z wyścigu nie musieli czytać komentarzy, że „przecież i tak wiadomo, że wszyscy jechali na koksie”.

Dlatego akurat w tego typu sprawach jestem gorącym orędownikiem powściągania emocji i cierpliwego czekania na ustalenie faktów. Tylko o nich dyskusja wydaje mi się wartościowa. Reszta jest już tylko biciem piany.

 

Foto: Jaguar MENA / Flickr

 

Kwiato na Białych Drogach

Od zwycięstwa w Strade Bianche w 2014 roku zwykło się datować początek wspaniałej kariery Michała Kwiatkowskiego w zawodowym peletonie. W ubiegłym roku na przepiękny rynek w Sienie ponownie wjechał jako triumfator, a w najbliższą sobotę pojedzie po trzecie zwycięstwo, które może umocnić jego trwałe miejsce w historii kolarstwa. Ale łatwo nie będzie, bo ‚Białe Drogi’ na razie są białe podwójnie: na szutrowym białym pyle leży jeszcze śnieg.

Plan Michała Kwiatkowskiego na sezon 2018 jest prosty: wygrać wszystko, co jest do wygrania w wiosennych wyścigach klasycznych, a później wykonać swoją robotę jako pomocnik lidera zespołu w Wielkiej Pętli. Na deser może jeszcze Clasica San Sebastian, być może udział w Vuelta a Espana, no i oczywiście wrześniowe mistrzostwa świata, o których na razie nie mówi głośno, bo do imprezy w Innsbrucku daleko, ale kibice już ostrzą sobie apetyty. Tymczasem jesteśmy u progu najważniejszej dla Kwiatkowskiego części sezonu.

O formę Michała martwić się raczej nie powinniśmy. Niespełna dwa tygodnie temu wygrał – po raz drugi w karierze – pięciodniowy wyścig Volta ao Algarve w Portugalii. Najpierw jego łupem padł 2. etap, gdzie popisał się świetnym finiszem na wzniesieniu Fóia, później zanotował znakomity, czwarty rezultat w indywidualnej czasówce, a na koniec zaatakował na podjeździe pod Malhão, samotnie wygrywając etap i cały wyścig. Wszystko wskazuje więc na to, że Kwiato solidnie przepracował krótką zimową przerwę i jest gotowy do realizacji swoich wiosennych celów.

Tym, co może mu najbardziej pokrzyżować plany, jest pogoda. Już podczas rozgrywanego na początku lutego 5-etapowego wyścigu Volta a la Comunitat Valenciana w Hiszpanii, nagły atak zimy tak mocno utrudnił rywalizację kolarzom, że organizatorzy postanowili etap drużynowej jazdy na czas rozegrać, ale nie zaliczać do klasyfikacji generalnej. Wiele wskazuje na to, że warunki panujące w Toskanii również mogą być bardzo trudne. Wprawdzie na czas wyścigu przewidywana jest dodatnia temperatura, ale może padać deszcz, a porywy wiatru dochodzić mogą do 40 kmh. Dla kolarza, myślącego o zwycięstwie w wyścigu, oznacza to konieczność jazdy od samego startu na początku stawki, żeby uniknąć jazdy po rozjeżdżonym żwirze oraz rozerwania peletonu przez wiatr i ewentualne kraksy, o które w tych warunkach nie będzie trudno. Tymczasem jeszcze wczoraj toskańskie drogi wyglądały tak:

Ciekawostką jest to, jak szybko Strade Bianche zadomowiło się w kolarskim kalendarzu i zdobyło serca kibiców. Wyścig po raz pierwszy rozegrano w październiku 2007 roku, pod nazwą Monte Paschi Eroica. Pierwsza edycja miała niską kategorię i nie była szczególnie silnie obsadzona, ale niezwykle malownicza i technicznie bardzo trudna trasa, inspirowana wyścigami Paryż – Roubaix i Ronde van Vlaanderen (z tą różnicą, że odcinki asfaltowe przeplatane są nie brukiem, ale fragmentami dróg piaskowo-żwirowych) sprawiła, że już w kolejnym sezonie wyścig został przeniesiony na początek marca, a na starcie zaczęli się pojawiać kolarze z wyższych dywizji. Pierwszym zwycięzcą wiosennej edycji wyścigu został Fabian Cancellara, który powtórzył później ten wyczyn jeszcze dwukrotnie i którego osiągnięcia próbuje właśnie wyrównać Kwiatkowski. W 2010 roku w nazwie wyścigu pojawiło się określenie „Strade Bianche”, które od siódmej edycji stanowi oficjalną nazwę pierwszego wiosennego klasyku.

Tegoroczna trasa mierzy 184 kilometry, z czego aż 63 wiedzie po 11 odcinkach „Białych Dróg”. Start w Sienie, skąd peleton pojedzie na południe. Pierwsze emocje czekają już na 18. kilometrze, gdzie zaczyna się pierwszy szutrowy sektor, przez ponad 2 kilometry prowadzący w dół. Tu się zacznie pierwszy kolarski rollercoaster w tym sezonie. Dwa najdłuższe odcinki szutru zlokalizowane są między 76. a 97. kilometrem, gdzie do przejechania po rozjeżdżonym błocie będzie blisko 20 kilometrów, z czego spore fragmenty również ostro w dół. Potem jeszcze ponad 80 kilometrów mocno pofałdowanego terenu, z dwoma dłuższymi (9,5 oraz 11,5 km.) i trzema krótkimi odcinkami żwiru, a na sam koniec ostry, sięgający 16% przewyższenia podjazd brukowanymi uliczkami Sieny. I meta na przepięknym rynku Piazza del Campo. Jeśli wyścig Paryż – Roubaix nazywany jest „piekłem północy”, to Strade Bianche z całą pewnością jest jego południowym przedsionkiem. Michał Kwiatkowski zdobył go już dwukrotnie. Czy uda się po raz kolejny?

StradeBianche15_alt

Kwiato na starcie stanie z numerem 1, a wspierać go będzie bardzo silny skład Team Sky, z Giannim Mosconem, Michałem Gołasiem i Łukaszem Wiśniowskim, który kilka dni temu potwierdził świetną formę, zajmując znakomite drugie miejsce w wyścigu Omloop Het Nieuwsblad. Jego głównym rywalem będzie z pewnością Belg Greg Van Avermaet (BMC), specjalista od wyścigów klasycznych, ubiegłoroczny triumfator Paryż – Roubaix, pokonany przez Kwiatkowskiego w Strade Bianche. Dwukrotnie był tutaj drugi i z pewnością będzie mocnym pretendentem do zwycięstwa. Podobnie jak Peter Sagan (BORA-hansgrohe), którego wspierać będzie Maciej Bodnar. Aktualny, trzykrotny mistrz świata również został w Sienie dwukrotnie ograny na finiszu: w 2014 roku przez Kwiatkowskiego, rok wcześniej przez Moreno Mosera. Ten ostatni kolarz, startujący w barwach Astany, również oczekiwany jest na starcie tegorocznej edycji Strade Bianche. Będzie również Vincenzo Nibali (Bahrain-Merida), będzie Philippe Gilbert (Quick-Step), zobaczymy również Tomasza Marczyńskiego (Lotto-Soudal), wspierającego start Tiesja Benoota. Prawdopodobnie zabraknie Alejandro Valverde (Movistar), który po bardzo udanym powrocie po ubiegłorocznej kontuzji (zaliczył koszmarny upadek na otwierającej Tour de France, mokrej jeździe na czas w Dusseldorfie), zmaga się z poważnymi problemami żołądkowymi. Trochę szkoda, bo udział będącego w znakomitej dyspozycji Hiszpana (wygrał wyścigi dookoła Walencji oraz Abu Dhabi) z całą pewnością podniósłby dodatkowo temperaturę wyścigu w Toskanii.

Mimo to mamy bardzo mocno obsadzony wyścig i niepewną pogodę, a to jest gwarancją pewnych emocji w sobotnie popołudnie.

Niejedynych zresztą. Chwilę wcześniej, na podobnej (nieco krótszej) trasie rywalizować będą kobiety. Wyścig pań, rozgrywany od 2015 roku, będzie mierzyć 136 kilometrów i prowadzić przez 8 odcinków szutrowych. Na trasie zobaczymy Katarzynę Niewiadomą (Canyon-SRAM Racing), która w dwóch poprzednich edycjach toskańskiego wyścigu zajmowała drugie miejsce. Sezon 2018 rozpoczyna w nowym, znacznie silniejszym zespole, z którym ma szanse powalczyć o najwyższe cele w kobiecym peletonie.

Trzymamy kciuki za Kasię Niewiadomą, trzymamy za Michała Kwiatkowskiego i choć tak naprawdę sezon wyścigowy wystartował już w połowie stycznia, to teraz można ogłosić już oficjalnie: kolarska wiosna rusza na pełnym gazie!

 

EDIT: UAE-Team Emirates potwierdziło również udział w Strade Bianche Przemysława Niemca. Na starcie zobaczymy zatem aż sześciu Polaków. Zacnie 🙂

Do przeczytania również tutaj:  http://www.sport.pl/kolarstwo/56,64993,23085893,kolarstwo-kwiato-na-bialych-drogach.html

Foto otwierające: cyclingnews.com